Od kiedy ukończyłem uniwersytet zajmowałem się uczeniem dzieci i nie mogę już wyobrazić sobie, że mogłoby to kiedykolwiek się zmienić. Można powiedzieć, że jestem nauczycielem z krwi i kości i  nauczanie mam w tej krwi.  Moje  serce i dusza oddane są tworzeniu trwałej, radosnej i przynoszącej efekty metodzie, która pomoże dzieciom się uczyć. I w Montessori dzieci się uczą.

W owym “uczeniu się” istnieje jednak delikatne przesunięcie akcentów. To nie dzieci uczą się w szkole od nauczyciela, ale uczą same siebie w tak ukształtowanym środowisku, że jest to dla nich najbardziej naturalny sposób uzyskiwania wiedzy. Uczenie bowiem przestaje być domeną nauczyciela, a staje się przestrzenią odkrywania dla dziecka. Różnica między “uczyć się” a “uczyć siebie” w języku może nie być duża, ale kiedy goście przychodzą zobaczyć naszą szkołę zauważają wielką różnicę w działaniu.

“W jaki sposób zdołaliście nakłonić dzieci, aby tak pracowały?” – to często zadawanie pytanie. W odpowiedzi na nie odnosimy się do nauczania Marii Montessori – jeżeli  stworzymy  sprzyjające warunki, naturalna potrzeba dzieci do uczenia się na pewno się pojawi. Tworzenie takiego środowiska jest celem, którego osiągnięcie przynosi ogromną satysfakcję.

Kariera nauczyciela czekała na mnie przez wiele lat. Pomimo, że miałem już przygotowanie do bycia pedagogiem nauczania  początkowego  w Anglii, tradycyjny system nauczania skutecznie mnie odstraszał.  Podróżowałem ucząc angielskiego po 4 kontynentach do momentu, gdy odnalazłem swoje korzenie…. w Polsce. Kiedy przyjechałem do Krakowa zakochałem się w tym mieście – jego energii, otwartości i mojej obecnej żonie Ani, z którą mamy dwóch synów w wieku 9 i 12 lat.

Przez cały ten czas uczyłem angielskiego, najpierw w szkole językowej, później zacząłem trenować nauczycieli jak uczyć i zostałem egzaminatorem Cambridge. Jednak zawsze poszukiwałem nowych pomysłów, nowych sposobów przekazywania wiedzy, uczestniczyłem w wielu innowacyjnych projektach. Współtworzyłem słownik angielsko-polski, publikowałem i tłumaczyłem artykuły edukacyjne i zacząłem prowadzić kursy podyplomowe z nauczania języka angielskiego oraz warsztaty na studiach magisterskich. Dużo satysfakcji przyniosło mi również tworzenie programu dla młodszych dzieci „Lippy and Messy”. Program ten osiągnął wielką popularność i pozwolił mi wcielać się w rolę Messy’ego przez 170 odcinków. Angażując się coraz bardziej w tworzenie projektów dla dzieci, napisałem, później nagrałem i opublikowałem serię 20 bajek. Pomimo że wszystkie te projekty dawały olbrzymią radość i satysfakcję, to w nauczaniu dzieci odnalazłem coś, co mnie uzależniło, dlatego w trakcie realizacji projektów nigdy nie przestałem uczyć.  

Wraz z narodzinami mojego drugiego syna, zacząłem poważniej myśleć  o systemie edukacji, i zastanawiać się czy byłoby możliwe by wprowadzić system Montessori tu, w Wieliczce. Okazało się, że można i teraz już 6 rok możemy z zachwytem obserwować jak wpływ pomysłów Marii Montessori na nauczanie odbija się w rozentuzjazmowanych twarzach naszych, uczących siebie dzieci.